Fire

Friday, December 24, 2004

Speachless

man: salam
dooste gerami: salam
m: che sedaye musiki meiad, club raftin?
d: are.
m: e, khoosh begzare, chand ta shomare tell gereftin?
dt: mersi, akhe inja az oon club ha nist.
m: !!!! e pas.....
d: are, kalamo nakania.
oomadam biroon behet zang mezanam

m:!!!! ok. have fun!

Posted by: paniali / 12/24/2004 01:04:00 a.m. (1) comments

Comments-[ comments.]

Tuesday, December 21, 2004

He took off my pics!!
tazeh khoobe alan ba ham ashtim!!!!!!!!

Posted by: paniali / 12/21/2004 02:34:00 a.m. (0) comments

Comments-[ comments.]

Saturday, December 18, 2004

Lucky
Gulf
internet

Posted by: paniali / 12/18/2004 02:54:00 p.m. (0) comments

Comments-[ comments.]

Thursday, December 16, 2004

من عاشق

بادهاي گريزانم

گلهاي يک روزه

برفهاي زير آفتاب

روزهاي خوب

و فرصت با تو بودن

و سايه‌ات

که دور مي‌شود

و کوتاه

also check: عشق کمرنگ نمي‌خواهم.

Posted by: paniali / 12/16/2004 07:13:00 p.m. (0) comments

Comments-[ comments.]

برگ که به دنيا آمد او را گفتند:

وه که چه سبزی و چه زيبايی-

به نويد زندگانی مانی-

رخساره اش که زرد گشت و رنجور،

گفتندش:

چه الوانی و تلالوئت به آتش عشق ماند و

آن هزاران فتنه اش-

خشکيده و مرده و زير دست که شد گفتند:

به که چه زيبا فرشی هستی و چه دلنشين صدايی-

و عشاق بر تو قدمها زدند-

در آتش که می سوخت می گفتند:

چه باب طبع است اين حرارت و چه مطبوع

است بوی خوشش، گويی طبيعت در تجلی اس

تبر ديدگانمان-

ای برگ آنان بسيار نگريستند و گفتند وهيچگاه نديدندت-

خشک يا سبز، خرد يا زرد، تويی در قلبمان-

ساده و ساکت و هميشگی-

mehrdad mirhadi

Posted by: paniali / 12/16/2004 06:44:00 p.m. (0) comments

Comments-[ comments.]

۱۰-

آنچه که نهايت ندارد تنهايي آدمهاست

.نصف غصهء آدم ، غصهء تنهاييست و نيمهء ديگرش غصهء اينکه چرا تنهايش گذاشته‌اند. آدم اگر مي‌توانست تنهاييش را بپذيرد، همهء غصه‌هايش را باد مي‌برد به دوردستها و روي درياچه‌يي آشنا پخش مي‌کرد تا براي هميشه غرق شود و ديگر پيدا نشود

.ولي مشکل آنجاست که يک جايي، يک گوشه‌يي از قلب آدم يا مغزش يا روحش گرفتار مي‌شود و اميدوار. گرفتار «طنينِ شيرين‌و دلنشينِ صدای کسي،» که يک روز در گوشت زمزمه مي‌کند. زمزمه مي‌کند و آدم در تصوير تنهاي خودش در دوردستها دست مي‌برد. دست مي‌برد و دستي در دست خودش تصوير مي‌کند و به تصويرش که حالا تنها نيست گرفتار مي‌شود.

طنينِ شيرين‌و دلنشين دور مي‌شود و دورتر مي‌شود. ولي آنچه که دور نمي‌شود و تمام نمي‌شود گرفتاري آدمهاست که نهايت ندارد.

Sandogh khooneh

Posted by: paniali / 12/16/2004 06:20:00 p.m. (0) comments

Comments-[ comments.]

در خرام پرهيب تن به سوي آرامش، من هيچ نيستم

.رمنده روح دردمند من كه از كوچه هاي حيرت باز آمده است را همان به كه از ميانه ي در و ديوارها بگذرد و بي ورد الوداع رويايش را در افقي دور به خاك بسپرد. از خاك نبايد ترسيد كه خاك پذيرنده خواهر زمان است كه چون باد بر ما مي گذرد و ما صبورانه در انتظار درنگش نشسته ايم تا جايي از وزيدن بماند و دست ما را در دست باهم بودن بگذارد.

در رويش ياس دلداده گي در جان عاشق، من هيچ نيستم

.سرگشته روح بر آشفته ي من كه از ويرانه هاي بهت باز آمده است را همان همه به كه پيچكي باشد به ناداني بر آمده و به ناخواسته گي رسته و به هرزه گي پيچيده بر هره ي كنار پنجره اي كه هيچ دستي آن را نمي گشايد

.در كوچ خيل عاشقان شب هاي مهتاب، من هيچ نيستم.تارنده روح سودايي من را همان به كه سرگردان فلات فراموشي بماند و همسايه ي شب هاي پلنگ بر ماه دل بسته ي ساكن دره ي شب و بيد گريان آشفته گيس تن به چنگ باد سپرده باشد و با هيچ كس نگويد كه زخمي زخمه ي تاري شد كه ساز

دوست كوك كرده بود

...

.اشك هايم را پاك نكن دوست من. بگذار اين بيابان پيش رو را خيس ببينم شايد كه از هراسم نفسي كاسته شود.

Sharghi

Posted by: paniali / 12/16/2004 06:13:00 p.m. (0) comments

Comments-[ comments.]